Mijn Weg

 

Plots ben ik mij bewust dat het donker begint te worden in de kamer. Mijn eerste gedachte was: mamma is van huis weggelopen, hoor… ze doet de buitenluiken dicht. Het wordt ineens stil om me heen. Ik probeer de deur open te krijgen maar dat lukt niet, die is op slot. De eerstvolgende gedachte komt in mij op: “hoe moeten we poepen en plassen als de deur op slot is?” Ik ben mij ervan bewust dat ik met mijn twee zusjes van 1,5 en 1 jaar ben achtergelaten. Tastend in het donker bereik ik de grote linnenkast, doe de deuren open en voelde met mijn handen naar de handdoeken en washandjes. Ik pakte een stel handdoeken en washandjes uit de kast en drapeerde ze onder de wastafel. Zo dacht ik, als we moeten poepen en plassen dan kunnen we het hier doen. Even kijken en voelen of ik bij de kraan van de wastafel kan komen en ik kon er net bij en het lukte mij de kraan open te krijgen. Ziezo, dacht ik, dan kan ik ons wassen als het nodig is.

De volgende gedachte was: wat doe ik als pappa thuis komt en de deur op slot staat? Dan zal ik heel hard roepen dat pappa de deuren moet intrappen om ons hier uit te halen omdat mamma van huis is weggelopen. En zo gebeurde dat hij thuis kwam en de deur op slot aantrof en ik riep zo hard als ik kon: “Pappa, je moet de deuren intrappen, alle deuren zijn op slot, mamma is van huis weggelopen.” Er volgden een paar dreunende geluiden en plots stond hij voor de deuropening. Hij kwam naar ons toe, tilde ons op en bracht ons naar het huis van zijn moeder, onze Oma.

Ik sta bij Oma thuis heel vaak voor het raam, ik kan maar net met mijn ogen over de onderste rand van het raam naar buiten kijken. Vraag me voor de zoveelste keer af wanneer ik naar buiten mag en wanneer mamma thuis komt. Naar buiten, spelen, mag niet anders worden we door de familie van moeder meegenomen.

Op zaterdagmorgen sta ik zoals gewoonlijk, voor het raam maar dit keer zie ik in een beeld mijn moeder thuis zitten en dat Oma mij naar de visboer zal sturen, en ik zie onze huisdeur open staan. Even later zei Oma plots: “vandaag ga jij voor Oma vis halen….. hier heb je wat geld.” Ik voel me blij worden, ik mag naar buiten!
Ik loop het pad af en ik nader onze huisdeur en jawel, de deur staat open. Ik stap naar binnen en loop door de keuken naar de huiskamer en…… daar zie ik mijn
moeder zitten met een baby op haar arm en mijn oudere zus links van haar. Ik zie nieuw speelgoed op de grond liggen. Ze lacht mij toe en roept mij….. ik loop naar haar toe en ze kust mij op mijn hoofd. Mijn ogen zien het nieuwe speelgoed en ik pak een bezem en begin blij te vegen. Ik heb vijf maanden binnen gezeten tot aan die bewuste zaterdagmorgen. Ik was 3 jaar.

Op mijn dertigste jaar werd ik op een zaterdagochtend overvallen door een acute astma aanval. Ik kwam er niet uit. Mijn toenmalige partner ging die ochtend naar een collega om hem aan zijn rug te behandelen. Daarna zou hij boodschappen gaan doen. Dit keer voelde hij een onbestemd gevoel en dacht: ik ga eerst naar huis en daarna ga ik wel boodschappen doen. Hij kwam thuis en trof mij heel slecht aan. Hij stelde voor mij naar boven te brengen en op bed te gaan liggen. Hij zou mij met acupunctuur behandelen, dat mij helpt om eruit te komen. Eenmaal boven, voor het bed, viel ik weg. Plots werd ik mij bewust dat ik ergens boven hing, ik hoorde geluiden om me heen en zag schimmen aankomen. Het volgende moment voelde ik mij vechten en om me heen slaan. Na een aantal keren voelde ik plots dat ik aan mijn polsen en enkels werd vastgebonden. Toen ik later bewust mijn ogen open deed zei ik: “ik ben zo moe, ben zo moe” en de vrouw die naast mijn bed stond zei: “rust maar uit, wij zorgen voor u”. “Maakt u geen zorgen om uw kinderen, zij worden goed verzorgd. Wij zijn er nu voor u”. Ik viel weer weg. Na een week was ik weer thuis.

Bij de eerste controle in het ziekenhuis zei de longarts: “u heeft ons hier in het ziekenhuis behoorlijk aan het schrikken gebracht. Wij waren erg bang en geschokt. Wij waren u zeven minuten kwijt geraakt. U ben zeven minuten dood geweest, wij hebben er alles aan gedaan om u terug te krijgen. Het bestaat niet dat iemand dood gaat aan astma, dat kan niet!” Die beste man was nog steeds niet van de schrik bekomen, zo aan zijn reactie te horen. Zijn gezicht sprak boekdelen.

Ik antwoordde: “dit is uw verhaal en nu mijn verhaal.” Ik hoor steeds geluiden om mij heen, pieptoon geluiden, voetstappen en stemmen op de achtergrond en ik zie vage schimmen naar mij toe komen en weer gaan. Dat maakt mij angstig en onzeker.” “Wel”, zei de arts: “U moet het aan uw man vragen, hij moet u vertellen wat er is gebeurd. Zeg hem wat ik u heb gezegd, hij moet het u vertellen wat er is gebeurd. Wij weten dat mensen in coma alles meemaken, hij moet het u vertellen zodat u het kunt verwerken.”

Korte tijd na het ontslag uit het ziekenhuis sprak de oudere buurvrouw van de overkant mij aan met haar ongenoegen dat haar kinderen zelden bij haar thuis komen. De kinderen hebben allemaal een drukke baan en hebben geen tijd om haar vaker te bezoeken. Ik hoorde even later thuis de stem in mij met de vraag: “Wat doe je en ben je als jouw kinderen de deur uit zijn? Zit jij ook achter het geraniums te wachten op je kinderen?’ ik antwoordde luid: “NEE, ik wil dan ook volop in het leven staan en actief aan het werk zijn.’

Ik ben me gaan oriënteren om wat van mijn leven te maken. Ik kreeg het advies iets voor mezelf te gaan beginnen want werken bij een baas is niets voor mij omdat ik mij snel zal vervelen. Toen ben ik een opleiding Voetreflexologie gaan volgen. Tijdens de opleiding werd ik uitgenodigd een Reiki-avond te bezoeken. Na dat bezoek ben ik Reiki I en II gaan volgen. Er volgden daarna nog vele andere cursussen, opleidingen en het bijwonen van lezingen en themadagen. Ik heb mij breed georiënteerd in de alternatieve natuurgeneeskundige wereld.

Mijn toenmalige partner en ik volgden de Chakra Therapie met Universele Energie. Aan het eind van de dag, tijdens het vragenuur, werd een vraag gesteld of de stellen die hier aan deelnemen samen een taak daarin hebben te vervullen. Het antwoord luidde: ‘Ja, voor sommige stellen onder jullie is het voorbestemd maar een enkeling onder de stellen heeft een eigen, andere opdracht en heeft een eigen weg te gaan. Voor hen die de eigen weg gaan is de boodschap: Wees niet bang. Voor jou wordt gezorgd en voor hen die achterblijven; wees niet bang, voor hen wordt gezorgd. Volg je weg als je tijd daar is.’

Een week later, in juni 1995, verbleef ik in het Zuiderhotel in Egmond aan Zee voor mijn NLP Master Practitioner Training. Na een strandwandeling in de avond kwam ik in mijn hotelkamer terug. Ik ging zitten op de rand van het bed en ik werd overvallen door een intense huilbui, zo uit het niets. Ik ging op mijn rug op bed liggen, het huilen ging maar door. Door het huilen heen sloeg ik mijn ogen open…… er stond een grote stralende witte Lichtgestalte aan het voeteneind van het bed. Het huilen stokte. De kamer was gehuld in een sereen wit Licht. Ik wreef mijn ogen uit en dacht: ‘Wat ik  zie komt door de tranen.’ Ik doe weer mijn ogen open……. nog staat daar de grote witte Lichtgestalte, nog stralender en hij keek mij aan en ik bekeek hem van boven naar beneden. Hij had half lang golvend haar met een band om zijn hoofd en iets schitterde op zijn voorhoofd, hij had een ringbaard en zijn kleed was stralend wit met een band om zijn borst met schitterende steentjes. Hij oogde heel groot en fors maar ik wist dat het zijn kleed was die hij droeg. Ik hoorde: ‘Het is tijd, volg je eigen weg.’

Het volgende moment werd ik wakker in dezelfde houding zoals ik op bed ben gaan liggen met mijn schoenen nog aan. Ik keek op zij om te kijken hoe laat het was en het bleek 6.30 uur in de morgen te zijn. De zon scheen volop. Ik ben van het bed afgestapt en ben naar het strand gegaan. Ik heb daar lang gewandeld met de repeterende woorden: ‘Het is tijd, volg je eigen weg.’

Ik heb aardig wat tijd heen en weer gewandeld tot ik weer bewust werd om over te gaan tot de orde van de dag. Kort daarna heb ik de echtscheiding aan mijn gezin aangekondigd en heb ik mijn kinderen moeten loslaten om mijn weg te vervolgen. Mij onthechten van de kinderen (13 en 9 jaar) was een moeizame en eenzame weg.

Verscheidende momenten is Jezus aan mij verschenen. Een zo’n bijzondere moment was op een avond dat mij weer zo’n spontane huilbui overviel en plots stond Jezus links naast de bank. Ik werd met een zuigende beweging in Hem opgenomen en kort daarna lag ik weer op de bank. De volgende ochtend stond Jezus weer links aan mijn bed, weer werd ik in Hem opgenomen. Ik was in Hem en ik bevond mij op een plek binnen een locatie waar ik verschillende activiteiten organiseerde. Ik keek naar een groepje mensen aan een tafel. Ik keek hen toe in een staat van serene stilte. Het volgende moment voelde ik mij uit Hem en lag ik weer op bed. Ik wist niet hoe hier mee om te gaan. Later heb ik deze beleving aan Hans Stolp voorgelegd. Hans antwoordde: ‘Prachtig; Hij laat je voelen en weten van Zijn woorden ‘Jij in Mij, Ik in Jou.’ ‘Nou meid, zei Hans, ‘werk aan de winkel.” Tja… en dan?

Ik heb vaak op deze beleving gemediteerd: Eén met Hem.

Bij het wakker worden in oktober 2004 vorig jaar kreeg ik een witstralend kruis onderste boven te zien. Ik was verbaasd en vroeg hardop: ‘Kunnen jullie wat duidelijk zijn met wat jullie nu aangeven? Ik word soms moe van jullie cryptische beelden die jullie doorgeven.’ Ik kreeg geen antwoord. ‘Tja, dacht ik, ‘wat moet ik hier weer mee. Leuk jullie daarboven!’ Maar al snel kreeg ik de gedachte: ‘Ach natuurlijk…. Ik vraag het straks aan Hans als ik bij de lezing ben.’

En ik stapte voor de lezing op Hans af en vertelde mijn aangereikte symbool. Hans zei met een glimlach: ‘Lieverd, je krijgt straks je antwoord.’ ‘Ik ben benieuwd’, antwoordde ik. Een kwartier voor de koffiepauze zag ik Christus naar boven stijgen. Ik bevond mij op het balkon en Hij scheen groots voor mij in groot Stralend Wit Licht. De verschijning was overweldigend. Christus liet mij dat gegeven symbool in mij zien en voelen. Hij herinnerde mij aan het moment en de betekenis van dit symbool die ik aangereikt kreeg tijdens mijn bezoek aan de praktijk van Roelof Tichelaar.

Het was een groots moment en het schitterde stralend Licht voor en om mij heen. Zo Hij mij verscheen zo verdween Hij ook. Ik deed vreselijk mijn best om mijn emotie te bedwingen, slikkend en draaiend op mijn stoel, ik kon het niet tegenhouden de tranen stroomden al over mijn wangen. Toen kwam het verlossende woord van Hans: ‘KOFFIE!’ Wij zaten met 3 personen op het balkon en de mevrouw liep naar beneden en ik liet mij gaan, het huilen kwam als een grote golf diep van binnenuit. Ik was niet te stoppen, mijn lieve vriend ging zwijgend en gehurkt voor mij zitten en liet mij in mijn emoties gaan. Ik had het begrepen. Tegen het einde van de lunchpauze keken Hans en ik elkaar in de ogen waarop Hans zei: ‘Je hebt je antwoord ontvangen hè, lieverd?’ ‘Ja, dat was heel heftig’, was mijn antwoord en ik vertelde Hans mijn beleving. Hans begreep het en zei: ‘Ga door, je bent hard op weg en je Weet! Hou vast en zet door, je kan het aan!’

Tijdens mijn zielsreis in Egypte kreeg ik na de lunch tijdens onze 2e workshopdag van de bekende stem te horen dat ik vanaf dat moment stil moest zijn: niet meer spreken en niet meegaan in de energie van de groep. Ik ben in de avond vanaf dag 4 ziek geworden met hoge koorts en bronchitis.

Het werd met de dag erger en zwaarder. Ondanks mijn zieke gesteldheid ben ik alle activiteiten blijven volgen. Zelfs de afdaling door de tunnel binnen de Piramide van Cheops heb ik doorstaan. Aan het eind van het programma op dag 8 kwam de hulp van buitenaf. Deze twee mooie mensen hadden de opdracht uit de geestelijke wereld gekregen dat zij mij moesten opzoeken omdat het niet goed met mij ging. Via een sms-bericht naar een vriend in Nederland is hetzelfde bericht aan hen doorgestuurd in Cairo waar ik mij op dat moment bevond. Eenmaal het bericht ontvangen en met elkaar telefonisch mijn hoteladres uitgewisseld, stonden zij met een half uur voor mijn hotelkamer.

Ik ontving een energetische behandeling en kreeg orthomoleculaire middelen ter ondersteuning. Dat bracht wat verlichting. Dit ziektebeeld heeft 21 dagen geduurd. Onlangs heb ik mogen begrijpen dat, toen de stem tot mij sprak na de lunch, mijn Heilige Inwijdingsweg was ingegaan tot aan het einde van het programma op dag 8, het bezoek aan de voeten van de sfinx, de reis door de Piramide van Cheops met de afdaling naar de Bron het bezoeken van de Solar Cross een plek waar het Christusbewustzijn ligt opgeslagen.

Sinds mijn zielsreis van Egypte heb ik tijdens de laatste 4 lezingen bij Hans Christus mogen schouwen in zijn stille werken in de zaal. Het is bijzonder en fascinerend om te mogen schouwen hoe Hij aan een ieder werkt. Hij gaat van de een naar de ander door de zaal. Mijn emoties zijn evenzo Eén als van Hans.

Wat ik mag schouwen treft mij zo diep van binnen en is zo overweldigend! Dat betuigen mijn tranen van eerbied. Zijn Licht, Zijn Liefde en Aanwezigheid is van zo´n grote omvang…..

Weken voor mijn vertrek naar Egypte had ik een droom, het begin van de droom begon zo: Ik bevond mij op een strand, het zand was geelgoudkleurig. Het was warm en de sfeer was sereen. Het was warm maar er was geen zon aanwezig. Plots begon het in de lucht te rommelen en ik keek naar boven. De lucht was zwart met witte kleine stipjes. Voor mij betekende dit dat ik in het universum keek. Tijdens het gerommel in de lucht kwam er een kleurenstroom voorbij met daarin een wolk waarop Jezus zat met zijn armen omhoog uitgestrekt.

Ik hoorde de stem in mij zeggen dat ik moest blijven kijken, dat deed ik ook en plots kwam Jezus in een groot stralend wit licht naar mij toe gevlogen en de grote wit licht-energie stond voor mij groots te stralen dat ik helemaal overspoeld werd in deze grote lichtenergie, ik was helemaal in gedompeld. Even later stond die grote lichtenergie weer voor mij en zweefde met dezelfde snelheid weer terug op de wolk en het geheel zweefde langzaam verder voorbij en loste op. Ik kreeg later op de dag antwoord op mijn vraag wat dit moest zijn. Ik kreeg te verstaan dat dit mijn Christus Hoger Zelf is.

Het laatste jaar gingen mijn herinneringen telkens weer terug naar het kind van 3 jaar. Elke gedachte en handelingen van mijn kind-zijn werden mij bewust totdat ik de vraag stelde: ´Wie is het die mij zo had toegesproken of ingefluisterd zó direct en alwetend te handelen zonder enig spoor van angst en twijfel?`Wie was het die mij leidde?’ Ik werd door die vraag telkens weer aan mijn kind-zijn herinnerd én toen begreep ik wie die stem was. Het was dezelfde stem van Hem die aan mij verscheen in het hotelkamer in 1995.

De verschijning van Christus in juni 1995 was het echte begin van mijn weg naar mijn bestemming waarvoor ik hier op aarde ben. Mijn gezin achterlaten heeft Zijn doel. Waar mijn bestemming ligt en mag zijn is voor mij nog niet zichtbaar. Ik laaf mij in de Leiding van Christus, Heer Michaël, Maria Magdalena, Moeder Maria en Isis naar mijn bestemming.

Recent voor het slapen hoorde ik de bekende stem mij de volgende vraag stellen: ´Zo u Christus mag schouwen en in zijn stille werken…… “Wie bent u en wat bent u dan?” ja, dacht ik….ik dacht, en ik dacht … en plots voelde ik ….” Jij in Mij, Ik in Jou” … toen viel het muntje… !!!

Dat is mijn bestemming en de bestemming van heel de mensheid op aarde.

Mijn weg….. mijn bestemming

 

 

Mijn Weg is geschreven op verzoek van Hans Stolp en het bestuur van Stichting de Heraut  voor het kwartaalblad ‘Verwachting’ nr. 36 september-november 2005

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven